rozdział dwudziesty

Obudzili nas po siódmej rano. Na wpół przytomni z Shannonem, po przespaniu zaledwie dwóch godzin, zwlekliśmy się z łóżka w jego pokoju. To, że razem się obudziliśmy, nie oznacza, że spędziliśmy tę noc razem. Znaczy, no... po prostu spaliśmy koło siebie i nic więcej, ale po co ja siętłumaczę?

Przywitałam się z moim własnym Leto delikatnym buziakiem po czym poleciałam szybko się przebrać, bo praktycznie cała ekipa była gotowa do opuszczenia hotelu. Po najszybszych 15 minutach w dziejach, stałam na parkingu w czarnych rurkach, trampkach, zwykłym topie i za dużym, burgundowym swetrze. Włosy spięłam w wysokiego koka a za makijażrobiły mi pozostałości po wczorajszym. Wrzuciłam walizkę do bagażnika naszego drugiego domu po czym wpełzłam do autobusu od razu wywalając się na kanapie.

-Posuń się – powiedział zmęczony Shannon, kładąc się za mną i przytulając od tyłu. Prawie spadaliśmy leżąc koło siebie, ale zależało nam tylko na kolejnych, cenniejszych niż złoto, minutach na odespanie.

Obudziły mnie odgłosy telewizora. Osoba oglądająca musiała mieć niezłe problemy ze słuchem. Przetarłam wciąż jeszcze zaspane oczy i zobaczyłam jak Tomo wyłożył się na mniejszej sofie obok.

-Tomo? - spytałam nieobecna.

-Sory, ale zalegacie tu od paru godzin, nic nie można zrobić. Trzeba było położyć się u siebie, na górze – powiedział Chorwat, raczej nie będąc zachwyconym naszym pomysłem, a co dopiero moją osobą.

-Było najbliżej od wejścia. Zawsze mogliśmy zatarasować podłogę –chciałam trochę pożartować, żeby odrobinę rozluźnić atmosferę, ale Tomo pozostawał niewzruszony. Ponadto odpowiedział mi zimnym tonem:

-Dzięki, dobroduszna księżniczko.

Zrobiło mi się tak strasznie przykro, bo zawsze myślałam, że Milicevic to bardzo otwarty i pozytywny koleś, przynajmniej tak się prezentowałpodczas wywiadów, spotkań czy koncertów a Shannon tyle mi o nim opowiadał.

Pierwsza, cholerna łza zebrała się w kąciku mojego oka ale postanowiłam ją zignorować i przestać w końcu być taką ciotą.

-Nie wiem dlaczego aż tak mnie lubisz – zaczęłam, patrząc odrobinęgniewnie na Tomo – w sumie, to taka jest reakcja większości ludzi, ale my nawet dobrze nie rozmawialiśmy. Nie wiem co o mnie myślisz i normalnie gówno by mnie to obchodziło, ale z jakiegoś powodu zależy mi, żeby ktokolwiek z Was przestał być do mnie wrogo nastawiony. Tak bardzo Wam przeszkadzam? Wiedzieliście, że będę z Wami w trasie. Mogliście na początku zmyślić jakieś śmieszne kłamstewko, dlaczego mam stąd zjeżdżać, a nie traktować mnie gorzej niż szmatę czy zupełnie bezosobowe coś. Trudno, teraz musicie jeszcze trochę mnie znosić, ale nie martw się, już niedługo wracam do siebie.

Gitarzysta wyglądał na trochę zszokowanego moją przemową i dopiero po chwili, kiedy ja byłam już na schodach prowadzących na górę, podszedłdo nich i powiedział:

-Masz rację, ja, zachowywałem się jak idiota, ale to wszystko z troski. Tak, tak, tak, śmiej się albo nie wierz, ale już niejedna była tu na Twoim miejscu i zapewniała, że Shannon jest najwspanialszym mężczyzną naświecie. Przejechały z nami całą Amerykę, czasami Europę, aż w końcu każda zawsze wpadała w inne ramiona i spodnie po koncercie czy na afterparty. Shannon nigdy tego nie okazywał, ale cierpiał jak cholera, zresztą, tak jak każdy na jego miejscu. Jestem jego przyjacielem i naprawdę nienawidzę widzieć go w okresie 'po-związkowym' – Chorwat każde słowo wypowiadał z takim żalem, że zaczynałam go rozumieć.

-Okej, ale fajnie by było, gdybyś od początku mnie nie oceniał. Nie znoszę, jak ludzie przylepiają komuś łatki – ostatnie zdanie – zacytowałam jego własne słowa. On z uśmiechem na twarzy patrzył już na mnie zupełnie inaczej. W jego wzroku widziałam spokój i chyba nawet lekkie rozbawienie.

-Dobra jesteś – powiedział śmiejąc się pod nosem.

-Tak już mam.

I już po chwili razem śmialiśmy się w głos, a Shannon nawet się nie poruszył.

-Chodź, obejrzymy coś głupiego – zaproponował, a ja nie mogłam mu odmówić.

-Wybierz coś, a ja zrobię sobie coś do jedzenia. Nie jadłam nic od – tu moją wypowiedź przerwało głośne burczenie brzucha – zdecydowanie za długo.

-To lepiej Ci coś przygotuję, bo jutro rano będziemy już na miejscu.

-A właściwie, to gdzie teraz gracie? - spytałam, bo nawet nie wiedziałam, gdzie mnie wywożą.

-Richmond – powiedział spokojnie, a kiedy zobaczył moje wielkie oczy spytał, czy wszystko w porządku.

-Tak – odpowiedziałam, świetnie udając. Ale mogłam grać tylko przed nim, bo JA wiedziałam już, że jutrzejszy dzień będzie prawdopodobnienajgorszym z wielu dni zatytułowanych 'do dupy, do wyrzucenia, do zapomnienia, do nieprzeżycia'.

Otrząsnęłam się szybko przypominając sobie postanowienie, że nie będęzarzucała innych swoimi problemami i wlepiając na twarz głupi uśmiech powiedziałam, że sama przygotuję coś do jedzenia.

-Nie ma mowy, ja w tej rodzinie robię za Szefa kuchni! - uhonorował sięTomo, po czym ruszył w stronę małej kuchni.

-Z całym szacunkiem i skromnością, ale sama potrafię nieźle władaćpatelnią – przyłączyłam się do niego i po chwili wychwalania kto tu jest lepszym kucharzem, przystąpiliśmy do kulinarnej potyczki. Łatwo nie było.

Po jakiejś godzinie siedzieliśmy już przed telewizorem oglądając program z najgłupszymi filmikami w sieci. Prawie nie mogliśmy jeść, bo praktycznie pluliśmy zawartością naszych talerzy. Zdecydowaliśmy się na risotto we własnych kompozycjach. Nasze dzikie śmiechy przywołały zaciekawionego Jareda, który akurat dzisiaj postanowił mi chyba odpuścić, bo siedział z nami, wybuchając co chwilę śmiechem. Podobała mi się atmosfera, bo nie czuć było choć odrobiny negatywnego nastawienia, bo chociaż dalej nie odzywaliśmy się do siebie po naszej ostatniej... kłótni?, to teraz czułam, jakby każdy z nas o niej zapomniał.

Wreszcie obudził się straszy z braci Leto. Wyglądał tak uroczo, byłzaspany, a jego włosy były tak śmiesznie potargane. Oczywiście nie obyło się bez żartów o jego 'uroczym uroku', rzucanych przez pozostałą dwójkę. Ja tylko wtórowałam im śmiechem, bo chociaż bardzo chciałam dodać cośswojego, to z każdą próbą któryś z muzyków mnie wyprzedzał a w następstwie ja nie mogłam złapać oddechu przez najbliższe parę minut.

- Frajerzy -rzucił Shannon, choć pewnie sam miał ochotę pośmiać się z tych żartów.  

 

- No już, nie obrażaj się matołku – zbliżyłam się do niego i przytrzymując jego twarz swoją ręką, dałam mu długiego i czułego całusa.

Nagle od razu się rozbudził i przytrzymując mnie w talii kontynuowałnasz pocałunek. Stawał się coraz bardziej namiętny, i wszyscy wiemy jak by to się skończyło, gdyby nie Tomo:

 

-Halo, sami nie jesteście – rzucił, robiąc lekko zażenowaną minę.

- Wiem - przerwał Shannon – więc tak, byłoby miło, gdybyście sobie już poszli.

-Aha, na życzenie – droczył się Jared.

Następnie ten zwierzak rzucił się na nasze prawie nie ruszone talerze. Postanowiliśmy, że rozstrzygniemy nasz kulinarny spór z Tomo i kazaliśmy mu wybrać, które z dań jest lepsze. Tomo na pewno go przekupił zgrzewką piwa, czy coś, bo Shannon bezkompromisowo ogłosił,że Brodaty wygrał tę bitwę. Tłumaczył, że woli mięsne dania, więc moje dzieło nie miało szans już na starcie, ale ja jestem przekonana, że to było ustawione!

W luźnej atmosferze przesiedzieliśmy całe popołudnie. Najpierw wykruszył się Jared, który poszedł na górę 'popracować'. Geniusz najwidoczniej miał wenę. Potem Tomo i Vicky poszli pooglądaćtransmisję z meczu hokejowego.

Tak więc zostaliśmy z Shannonem sami i znów mieliśmy telewizor dla siebie.

-JA! - krzyknęliśmy jednocześnie, rzucając się w stronę pilota. Skończyło się tym, że po chwili przepychanek, jak to w filmach bywa, całowaliśmy się na kanapie jak jakieś małolaty. Kompletnie mi to nie przeszkadzało, bo  w końcu pomimo swoich 26 lat, tak naprawdę w sporej części byłam nastolatką. A i Shannon nie zachowywał się jak 39-latek.

Nie długo go przekonywałam żeby powierzył mi urządzenie przełączająco- sterujące. Wystarczyło, że usiadłam mu na kolanach i nagadałam parę pierdół.

W sumie, to nie robiliśmy nic konkretnego, po prostu wgapialiśmy się w przypadkowe obrazy, ale nie pamiętam, kiedy (oprócz ich koncertów) tak dobrze się bawiłam.

-Wiesz, że jutro jesteśmy w Richmond? - spytał nagle Shannon, sadzając mnie sobie na kolanach.

-Tak, Tomo mi dzisiaj powiedział – siliłam się na obojętny ton, ale nie za bardzo mi to wyszło.

-Jakby co, to jestem cały Twój – uśmiechnął się życzliwie.

-Jak zawsze – smyrnęłąm go po nosie i lekko się uśmiechnęłam

-Ale nie wykluczone, że będę jutro potrzebowała jakiegoś mięśniaka, który mnie przytuli, potrzyma za rączkę jak dobry wójcio, czy każe przestać ryczeć i wziąć się w garść.

-Zgadzam się,  Pani mecenas, ale mam jednak parę uwag – powiedział, próbując przyjąć poważną minę – Na pewno nie będę Ci narzucałprzedziału czasowego na płacz, jedynie będę się starał jak tylko będęumiał najlepiej, żeby te głupie łzy nie zalewały Twoich policzków - mimowolnie uśmiechnęłam się na te słowa – a po drugie, to w żadnym wypadku nie będę dla Ciebie „wójciem”. Jestem Twoim partneremżyciowym, sory, sama się w to wplątałaś – gadał jak najęty i nie chciał sięzamknąć – Nie będę trzymał Cię za rękę jak ktoś z rodziny, to chyba oczywiste. Poza tym, jesteś dopiero co po osiemnastce, i mimo dorosłości, mogłabyś posądzić mnie o pedofilię, a kto wie, czy nawet nie o kazirodztwo, kiedy będę Cię trzymał tak – złapał moją dłoń, po czym wplątał swoje palce w moje i zacisnął nasze dłonie w uścisku.

Poczułam ogromne ciepło na sercu. Ten mężczyzna jest taki... nawet nie mam słów, ale nawet najlepszy pisarz nie opisałby mojego Shannona.

-Zgadzam się na wszystko – uśmiechnęłam się, ściskając mocniej jego dłoń – Tylko przypadkiem nie idź na prawo, bo nie chciałabym stanąćprzeciwko Tobie na rozprawie, masz gadane chłopie – powiedziałam z podziwem.

-Na a jak – zaśmiał się w ten swój charakterystyczny sposób a ja właśnie analizowałam siebie, jako osobę z największym szczęściem do facetów (a na pewno do tego właśnie pana, patrzącego na mnie z miłością w oczach).

*

Co chwilę autobus skręca i trafia na jakieś niedoskonałości w drodze, co jest naprawdę irytujące w tej chwili.

Czuję, jak mój organizm zalewa fala przyjemności. Wiem, że jeszcze parę chwil, a oczekiwanie się skończy. Muzyk nie przyspiesza sytuacji i torturuje mnie swoimi powolnymi ruchami. Widzę brudny i szaleńczy uśmiech, ale do końca nie rozpoznaję jego twarzy. Czuję na swoim biodrze coś twardego i wiem, że jest już gotowy. Oddycham coraz szybciej i płycej a moje dłonie zaciskają się na jego odkrytych mięśniach. Zamykam oczy. Nagle dzwoni telefon. Ignoruję go i odrzucam w dalsze części łóżka, ale to działające na najczulszy dotyk gówno, samoistnie akceptuje przychodzącą rozmowę ze szpitala. Słyszę pierwsze zdanie i myślę, że to żart. Szybko się podnoszę a mój partner jest widocznie zakłopotany. Całkowicie bezmyślnie biorę telefon do ręki i ciskam nim o ziemię. Rozpada się na milion kawałków a ja czuję dziką satysfakcję, bo moje uczucia wyglądają dokładnie jak przedmiot na ziemi.

Nagle czuję skrępowanie z powodu swojej nagości więc jak najszybciej szukam swoich ubrań, porozrzucanych po podłodze. Mężczyzna podchodzi do mnie i pyta, co się stało a ja nie mogę mówić. Nie płaczę, ale coś, jakby wielka kula utknęła mi w gardle, uniemożliwiając porozumienie się.

Widzi, że coś się stało i chce mnie przytulić, a ja będąc w jego ramionach zamiast czuć się bezpieczna i spokojna, czuję jeszcze większe obrzydzenie do samej siebie. To przez niego. I przeze mnie. Zapomniałam, że ja nie mogę układać sobie życia, a na pewno nie w taki sposób. Ale dlaczego nie być egoistką? Od zawsze nią byłam, ale umiejętnie to kryłam.

Czuję jego mocniejszy uścisk, który kojarzy mi się ze sznurem, coraz mocniej zaciskającym się wokół mojej szyi.

Zaczyna boleć, chociaż wiem, że on chce dla mnie jak najlepiej. Jednak dla mnie oznacza to coś zupełnie innego.

Czuję, że mam coraz mniej powietrza, i wyobrażam sobie samotną Annie, przy której nie było 

nikogo. Ja przynajmniej umieram przy wybranym mężczyźnie.

Ona nie miała przy sobie kochanej wnuczki, bo ta wybrała zabawę i w chwili śmierci swojego Anioła Stróża pierdoliła się w autobusie rockmenów.

*

Podniosłam się z łóżka ze łzami w oczach, nie mogąc złapać oddechu. W głowie miałam kompletną pustkę. Cała się trzęsłam, a łzy nie przestawały płynąć. Poduszka była od nich cała mokra, ale to nie miało znaczenia bo wtuliłam w nią twarz z chęcią niełapania oddechu.

Sięgnęłam do swojej torby i wygrzebałam z niej pudełko z ulubionym nadrukiem. z pełną odpowiedzialnością Wysypałam cztery tabletki.

Z gównem na głowie jak i na twarzy zeszłam z podpuchniętymi oczyma na dół po odrobinę wody. Był środek nocy i nie przewidywałam specjalnych gości, mimo to mocno ściskałam swoje cztery malutkie skarby w dłoni.

Chwyciłam pierwszą z brzegu butelkę z wodą i połknęłam pigułki. (tobyło okropne! Nie wiem co tam 

dodali, ale zebrało mi się na cofki).

Wciąż roztrzęsiona, kierowałam się w stronę schodów. Poczułam, że na kogoś wpadłam. Dopiero po chwili zobaczyłam, że tą osobą była Emma.

-Sory – rzuciłam najbardziej beznamiętnym tonem na jaki tylko było mnie stać.

-Ta. Uważaj jak łazisz gówniaro – powiedziała, zbierając parę dokumentów z ziemi.

-Chyba przeprosiłam, nie? - rzuciłam od niechcenia, bo bardzo chciałam wrócić na górę.

-Wspaniale!

-Nie lubisz mnie i z wzajemnością kochanie, to po cholerę ciągniesz rozmowę? Nie mogłaś zabrać tych swoich papierków i zająć się sobą, a nie przypierdzielasz się do mnie przy każdej możliwej okazji.

-Poważnie? No to może jest jakiś powód, Einsteinie?

-Oświeć mnie łaskawie – nasza rozmowa stawała się coraz bardziej bezsensowna i jak najbardziej śmieszna.

-Nikt, dosłownie nikt oprócz Shannona nie ma ochoty Cię tu widzieć. Nie zauważyłaś jeszcze?

-Odrobinę, i śmiem wątpić, że nie jesteś bez winy. Ale szczególnie mi to nie przeszkadza, bo konkretnie Ty i młody Leto macie na mnie wyjebane. Reszta co najmniej mnie akceptuje.

-Przyjaciół trzymaj blisko, wrogów jeszcze bliżej – powiedziała uszczypliwie, na co ja zaśmiałam się w głos.

-Cholera! A ja się zastanawiałam dlaczego codziennie są tu tabuny Twoich przyjaciół. Normalnie opędzić się nie można – punkt dla zaspanej Pani z gniazdem na głowie!

-Posłuchaj mnie, małolato – Emma złapała mnie mocno za rękę, o mało jej nie wykręcając – myślisz, że jesteś wyjątkowa? Były tu przed Tobą setki dziewczyn i każda obciągała któremuś z Leto a jak możesz zauważyć, żadnej już nie ma. Więc nie wiem po co się tak spinasz, jak i tak za chwilę stąd wylecisz.

-Dziękuję za wspaniałą radę, wytatuuję ją sobie – uśmiechnęłam się szyderczo i widziałam, że Emma jest coraz bardziej wkurzona.

-To, że liżesz się z Shannonem na każdym kroku nie oznacza, że będziemy Cię traktować jak księżniczkę. Naprawdę nie interesuje mnie kiedy, jak i gdzie dajesz mu dupy, ale zachowujcie to w sypialni - koniec. W tamtym momencie pękłam, i nie obchodziło mnie, że zaraz wszyscy się obudzą przez moje krzyki. Teraz musiałam tylko wykrzyczeć jej w twarz, że jest wredną suką.

-Skończyłaś? Dobrze, bo jeszcze jedno Twoje słowo i zrzygałabym się na Twoją kurewską twarz – wyrwałam rękę z jej uścisku i kontynuowałam – Zacznijmy od tego, że naprawdę jesteś ostatnią osobą, która mogłaby jakkolwiek wypowiadać się na temat związków Leto, a już na pewno Shannona. Ja sama nie wiem dokładnie co jest między mną a Shannonem, bo to jest naprawdę popieprzone, więc Ty naprawdę daruj sobie takie analizy. A jak już tak bardzo chcesz mi coś zarzucać, to najpierw spójrz na siebie, chociaż osobiście nie polecam – odwróciłam się i przeszłam przez mały salon, kiedy znów odezwała się menadżerka:

-Alex, czy jak tam Ci... po prostu zrób wszystkim przysługę i jak najszybciej stąd odejdź, Shannon na pewno nie będzie miał nic przeciwko, bo ze wszystkich lasek jakie miał, Ty jesteś najbardziej nijaka.

Nie wiem dlaczego, ale na te słowa poczułam... może to trochę śmieszne, ale po prostu zrobiło mi się smutno. Bo może to co powiedziała Emma jest prawdą. Ale znam się, i pomimo nienawiści do samej siebie, nie mogę powiedzieć, że jestem nijaka. Jestem zajebista, na swój sposób. Strasznie mnie wkurzam, ale lubię swoje towarzystwo (y?) a już na pewno nie jestem jedną z tych tępych lasek.

-Dzięki – uśmiech numer 4, mówiący: odpieprz się suko - Dobrze, że Ty jesteś niezastąpiona. No bo kto tak jak Ty nosiłby za Jaredem siedem jego walizek? Kto robiłby mu zakupy czy nosił za nim gitary? Idealnie nadajesz się na jego pachoła.

-Jestem jego menadżerem, więc czasami mu pomagam, to chyba oczywiste. Ale nie martw się, jak nie rozumiesz.

Myślała, że mnie obrazi? Sama się z siebie śmieję, więc inni muszą się naprawdę postarać, żeby cokolwiek mnie uraziło.

Im dłużej trwała ta rozmowa, tym była bardziej śmieszna, a nawet dziecinna. Ale to ona nadała jej taki kształt, wywlekając żałosne teksty.

-Tak, nie rozumiem. Naprawdę nie rozumiem, dlaczego zamiast być jego menadżerem, prawą ręką, pomocnikiem, jesteś jego popychadłem. Latasz za nim z chusteczką, po czym on smarka Ci w rękaw. To naprawdę widać Emma. Na każdym kroku się do niego przylepiasz, starając wepchnąć mu się do łóżka. Więc proszę, daruj sobie aluzje o seksie - powiedziałam z autentycznym obrzydzeniem. Czy przegięłam? Może odrobinę, ale ogólny obraz tak właśnie się przedstawiał, a ja nie miałam ochoty tego oglądać.

-Nie masz prawa tak mówić, nic nie wiesz – powiedziała Emma, chyba urażona (to ona ma serce?)

-Za to Ty wiesz tyle o mnie i Shannonie. Po prostu nie wchodźmy sobie więcej w drogę. Naprawdę nie mam ochoty na Ciebie zwymiotować.

W tym momencie na dół zeszli bracia Leto.

- Co ta za wrzaski do cholery? Wiecie, która jest godzina? - spytał zaspany Shannon, przecierając oczy.

-Gadałyśmy – powiedziałam z dziwnym uśmiechem. Podeszłam do braci i wiedząc, że Emma będzie miała idealny widok na całą scenę, pocałowałam namiętnie perkusistę.

Shannon jak zawsze nie został mi dłużny i najbliższa minuta minęła nam na siarczystym pocałunku. Kiedy wreszcie się od siebie odkleiliśmy uśmiechnęłam się do wszystkich szeroko i pożegnałam uprzejmym 'dobranoc'. Kiedy byłam już na schodach, zawołał Jared:

-Co to za woda?

-Nie wiem, jakaś strasznie niedobra – zatrzymałam się i przeczytałam etykietę – z aloesem. Fu!

Shannon i Emma zaczęli cicho chichotać a Jared zrobił się czerwony na twarzy, podobnie jak Ludbrook parę minut temu.

-To moja woda – powiedział, zaciskając zęby.

-No co Ty? Pożyczam, chociaż smakuje jak ścieki, ale jest tylko taka.

Kiedy byłam już na górze usłyszałam Jareda:

- Kiedyś ją uduszę stary, poważnie!

Shannon tylko się śmiał, a potem usłyszałam trzaskanie szafkami.

Położyłam się i przypomniał mi się sen. Od razu zrobiło mi się niedobrze, na samą myśl o nim. Ale niedługo potem zapadłam w zupełnie inny, spokojny sen. Nawet nie myślałam o poranku, o tym, że już jesteśmy w okolicach Richmond. Po prostu spałam, niczym nie wzruszona. Co ja bym bez nich zrobiła...?

|*|

Oto ostatni rozdział w tym roku ;) 

Dziękuje, że czytacie, bo to naprawdę graniczy z cudem! 

I nie chciałabym Was martwić (jakby kogokolwiek to obchodziło...) ale dalsze rozdziały nie będą dodawane tak często jak dotychczas. 

20 nudnych rozdziałów, ale uwiercie, dalej są ciekawsze! 

NAJLEPSZE życzenia na nowy rok, dla Was! 

kłaniam się,

martyna

rozdział dziewiętnasty

Była dopiero 16 a jak na złość co chwilę mijałam się z Jaredem. Gdzieś w holu, w dużym pokoju dziennym z salą kinową, która znajdowała się na naszym piętrze... I za każdym razem posyłaliśmy sobie mordercze spojrzenia walcząc o to, który z nas zrobi to pierwszy. To wcale nie było zabawne, bo oprócz Shannona, Vicky i czasami Jamiego, którego naprawdę ciężko było złapać, nie miałam z kim pogadać.

Tomo i najbliższa mojemu sercu kobieta z całej marsowej ekipy wybrali się gdzieś na miasto, bo dzisiaj był dzień wolny i chłopaki nie graliżadnego koncertu, a wywiady poszły stosunkowo sprawnie. W sumie, to z chęcią połaziłabym po Atlancie, ale każdego dnia miałam coraz mniej siłna cokolwiek. Może to te tabletki, bo ostatnio ich nie oszczędzałam, ale trudno. Coś kosztem czegoś, przynajmniej mogłam spokojnie spać.

Koło 21 skończyłam czytać kolejną już książkę i pomyślałam, że fajnie byłoby coś obejrzeć. Miałam na sobie swoje szare, dopasowane spodnie dresowe z krokiem i dla odmiany biały top. Stopy okryłam grubymi, różowymi skarpetami, na których było pełno kocich głów.

Wyleciałam ze swojego pokoju, sprawdzając najpierw czy nikogo nie ma na korytarzu, po czym jak najszybciej przebiegłam do - na szczęście - pustej sali.

Było to naprawdę spore, ciemne pomieszczenie z wielkim ekranem naścianie. Przed nim stała duża, jasna, puchowa kanapa i parę dużych foteli do kompletu. Trochę mnie to zdziwiło, bo zazwyczaj takie miejsca były oblegane przez tych wszystkich leniów. Rzuciłam się na wielką kanapę i sięgnęłam po coś, w rodzaju kontrolera, którym wybrałam jeden z biograficznych filmów.

Raczej nie 'nacieszyłam' się samotnością, bo po zaledwie parunastu minutach usłyszałam głos Shannona dochodzący zza sofy:

-Co to za nudy?

-Dla inteligentniejszych, raczej nie Twój repertuar – odwróciłam głowę i posłałam mu szeroki uśmiech.

Fajnie, że ja siedziałam w dresach i wyglądałam pewnie jak ostatnie nieszczęście, a wystarczyło, że Leto miał na sobie czarne spodnie i zwykły, szary T-shirt, żeby wyglądał jak grecki bóg jak zawsze.

-Ta, ja wybieram filmy z wyższej półki – powiedział z powagą i jednym skokiem znalazł się tuż obok mnie. Zaczął się wiercić i rozpychać.

-Chyba sobie robisz jaja! Byłam tu pierwsza, wypad – powiedziałam, próbując go przesunąć, ale oczywiście, nie przyniosło to żadnego efektu.

-Przestań marudzić, film leci, niewychowana – ugh! Tak bardzo działał mi na nerwy, ale lubiłam się z nim przekomarzać, bo tak cudownie się śmiał i za każdym razem poprawiał mi humor.

W końcu stanęło na tym, że Shannon siedział po prostu na kanapie, a ja leżałam tak jak wcześniej, w poprzek, z nogami położonymi na nim.

Podczas 90 minut trwania filmu, dobre 80 upłynęło nam na śmiechu.  

-Widać, że bardzo Cię interesuje film – powiedziałam odrobinęzażenowana, bo naprawdę chciałam to obejrzeć.

-Nie jest tak dobry, jak mówili recenzenci. Osobiście uważam – poprawiłsię na swoim miejscu i zrobił poważną minę – że to dośćniekonwencjonalny dokument. Wiele tu fikcji literackiej, a niektóre fakty zostały utajone na potrzeby lepszej fabuły. Gdyby nie to, że przez ten czas mogłem się z Ciebie pośmiać, to powiedziałbym, że straciłem swój cenny czas.

-Ty? Ze mnie? Ktoś tu sam utaja fakty, kochaniutki – powiedziałam patrząc krzywo na Shannona.

On tylko rzucił mi złowieszczy wzrok i stanął na kanapie łapiąc mnie za nogi. Teraz wisiałam głową do dołu, drąc się jak nienormalna. Wreszcie mnie puścił, a ja jak rzucona kanapka, która zawsze spada masłem do ziemi, tak samo moja twarz przywitała się z dużymi poduszkami kanapy. Wszystko, co mogłam zrobić, to kopnąć go w okolice łydki.

Punkt! Shannon wyłożył się na ziemi jak długi, tuż przed sofą. Ja skwitowałam to tubalnym śmiechem. On coś tam burczał z podłogi a ja nie mogłam opanować śmiechu. I w tamtym momencie Leto złapał mnie za rękę i pociągnął na dół. Znalazłam się tuż koło niego a on cieszył sięjak dziecko. Nie wiem dlaczego, ale i ja się śmiałam, kiedy leżąc koło siebie Shannon złapał mnie delikatnie za dłoń, a ja niewiele myśląc splotłam nasze palce. Poczułam się tak dobrze, w końcu wiedząc, że nie jestem aż tak sama, jak mi się wydawało.

Obróciłam głowę w bok po czym z uśmiechem na twarzy pocałowałam go. Po krótkiej chwili nasz pocałunek stawał się coraz bardziej intensywny więc Shannon opierając się o kanapę usiadł, sadzając mnie sobie na kolanach. Nie wiem kiedy to się stało, bo nic innego się nie liczyło, jak tylko świadomość bliskość(ci) mojego Shannona, ale oplotłam go nogami w pasie, a ręce zarzuciłam na szyję. Z każdą chwilą nasz pocałunek stawał sie bardziej łapczywy, tak, jakbyśmy od dawna czekali na ten moment. On powoli wplatał swoje ręce w moje włosy i kiedy naprawdę nie potrzebowałam już niczego więcej, do sali bezczelnie wpieprzył się Jared i jak gdyby nigdy nic rozsiadł się na kanapie wybierając sobie film.

-Darujcie sobie – rzucił oschle – jak będę chciał, to zawsze mogę włączyć średniej jakości pornola a nie oglądać Was w akcji.

Zażenowanie mojej osoby osiągnęło apogeum, co doskonale wyrażała moja mina. Natomiast odpowiedzią Shannona na idiotyczny i całkowicie poniżej poziomu tekst brata było złapanie dużej poduchy i rzucenie nią w Jareda. Mimo emocji, które właśnie rozwalały mi głowę, czułam skrępowanie. Dopiero co Jared widział jak faszeruję się pigułkami, a teraz ogląda jedną z najwspanialszych chwil w moim życiu.

Mieliśmy obejrzeć coś jeszcze, w trójkę, ale czułam się co najmniej nieswojo. Poza tym bałam się, że Jared palnie coś o tabletkach w obecności brata, a naprawdę nie potrzebowałam z nikim o tym rozmawiać.

Tak więc wyszeptałam Shannonowi, że idę się położyć, a kiedy zeszłam z jego kolan on zrobił najsłodszą, najśmieszniejszą smutną minę, jakąkiedykolwiek widziałam. Był w tym nawet lepszy ode mnie. Zaśmiałam się głośno a młody Leto od razu rzucił mi ostre spojrzenie. Odpowiedziałam mu tym samym i szybko wróciłam do swojego pokoju czując, jakby moje wargi były ze złota. Dokładnie czułam na nich smak Shannona i zamierzałam zachować go jak najdłużej.

Tej nocy obyło się bez tabletek. Bless you Shannon.  

Na wpół śpiąca leżałam pod (chyba jedwabną) kołdrą, na materacu wartym pewnie z siedem tysięcy dolców. Nagle poczułam, jak ktoś łapie mnie za rękę. Podskoczyłam z przerażenia. W pokoju było ciemno a ja nie wiedziałam co się dzieje.

–

–

-Weź narzuć jakąś szmatkę i chodź – usłyszałam szept Shannona.

–

 

–

-Pogięło Cie? - spytałam, pół głosem.

–

 

–

-Ciszej – upomniał mnie – chodź, szybko.

Wstałam i prawie nie otwierając oczu złapałam czarną bluzę z fotela. Leto pociągnął mnie w swoją stronę, dał buziaka i już po chwili byliśmy w windzie. To było takie urocze, bo ja wyglądałam jak śpiący kot a on po prostu rzucił mi szybkiego całusa. Takie wspaniałe uczucie, la la la.

-Odbiło Ci? Która godzina? - spytałam przecierając oczy w zbyt oświetlonej windzie.

-Młoda godzina! - zaśmiał się w chwili, kiedy drzwi się otworzyły i od razu poczułam wiatr.

-Shannon?

On, nic nie mówiąc, z uśmiechem na twarzy prowadził mnie po dachu hotelu. Dookoła widać było migocące światła aut i rozświetlone budynki na dole. W końcu zatrzymaliśmy się koło jakiegoś czegoś, co wyglądało jak jakiś duży wentylator? Nie mam pojęcia, poza tym obstawiałam drugąw nocy, więc moje beznadziejne fajtłapstwo było uzasadnione.

Siedliśmy opierając się o 'to duże coś' a mój przyjaciel wyciągnął zza kolorowego swetra trzy puszki piwa. Oboje posłaliśmy sobie porozumiewawcze uśmiechy i jakoś tak nagle sen mnie opuścił.

Było dosyć wietrznie, ale w sumie była połowa września, więc nie ma sięco dziwić.

Kiedy tak siedzieliśmy przypomniały mi się wieczory przesiedziane z tyłu domu z Annie. Nie potrzeba było długo czekać na pierwszą łzę. Za niąpopłynęły kolejne i następne. Starałam się opanować i nie psućShannonowi dobrego humoru ale nie mogłam tego zatrzymać. W pewnej chwili Leto odłożył piwo i delikatnie obrócił moją głowę w jego stronę,łapiąc mnie za podbródek.

 

-Przepraszam, Shannon, ja... - nie zdążyłam dokończyć, bo przerwano mi pośpiesznym:

 

-No co Ty, nie przepraszaj – najdelikatniejszym i najmilszym głosem we wszechświecie.

 

Po śmierci Babci obiecałam sobie, że już nigdy nie będę zamartwiała innych swoimi ułomnymi problemami, ale przy Shannonie wiedziałam, że mogęzrobić i powiedzieć wszystko. Dlatego wtuliłam się w niego jak w pluszaka, a on objął mnie swoimi silnymi ramionami.

-Tylko już nie płacz, jestem beznadziejny w pocieszaniu – powiedział z uśmiechem, który jak zawsze udzielił się i mi.

-Nie musisz mnie pocieszać, wiem, że nie umiesz, głąbie! Tylko czasami daj mi się w spokoju wypłakać, okej? - spoglądałam w jego zielone oczy, czekając na oczywiste potwierdzenie mojej prośby, co jednak nie nastąpiło.

-Nie będę się przyglądał jak moja kobieta płacze, aż taką świnią nie

jestem – chyba oszaleje. Poważnie... MOJA KOBIETA- tak Alex, spokojnie, zaraz przyjdą panowie w białych kitlach.

Oprócz paru dodatkowych łez szczęścia i dużego uśmiechu nie zrobiłam nic. Dopiero po chwili, kiedy otarłam słony płyn z twarzy o rękaw Shannona, odsunęłam minimalnie twarz, spoglądając na jego idealne rysy.

-Czy Pan, Panie Leto, właśnie nazwał mnie Pańską kobietą? - spytałam unosząc brwi.

-O, a jednak oprócz wzmożonej gadatliwości potrafi Pani czasami słuchać– udał zdziwionego, a ja szybko rzuciłam :

- Głupi jesteś – po czym pocałowałam go w policzek i biorąc łyk piwa ułożyłam się na jego strasznie niewygodnych nogach.

-Ej, to w takim razie ja jestem Twoim mężczyzną? - spytał po chwili.

-Chciałbyś – odpowiedziałam, po czym zaczęłam się śmiać (tak, z własnej odpowiedzi i ) z zaistniałej sytuacji a później z miny smutnego psiaka w wykonaniu Shannona. 

Poważnie, to mi się nigdy nie znudzi.

|*|

Ależ słodko, rzygusiamy :) Ale co? Nawet oni muszą mieć swoje chwile! 

Dziękuję jeszcze raz za komentarze i oczywiście proszę o więęęęcej! ;] 

P.S: jak tylko mój laptop wróci zza światów, obiecuję zmianę wyglądu (bo mnie też już denerwuje). 

dziękuję

martyna